इर्जिक

वेळ संध्याकाळच्या चारची. भाद्रपदी उन्हाने तापलेला दिवस. वातावरणात प्रचंड उष्णता आणि कमालीचा दमटपणा. बसल्याजागी माणसाला घाम फुटेल अशी अवस्था. शिरूरच्या इंदिरा गांधी पुतळ्याजवळ लागणाऱ्या टमटममध्ये मंदिरात वाकून जावं तसा आत गेलो. कसा बसा अंग चोरून बसलो. काळ्या रंगाचा एसी मॅजिक दैठणला जाण्याची वाट पाहत उभा होता.  या नव्या गाड्यांना देखील इकडे टमटमच म्हणतात .  आतमध्ये एक म्हातारा आणि म्हातारी बसली होती. म्हातारीच्या हाताला असलेली सलाईनची चिकटपट्टी स्पष्ट सांगत होती की ते वृद्ध दाम्पत्य दवाखान्यातून घरी चाललेलं आहे.  "कधी भरायचं कायनू हे टमटम?" म्हातारी कुजबुजली.  "आग त्यांचं पण पोट हे, भरल्याशिवाय कसकाय निघेल गाडी" म्हाताऱ्याने तिची समजूत घातली. धोतराचा घोळ सावरून पुन्हा व्यवस्थित बसला. त्यांचा साज अजूनही नवीन जोडप्यासारखाच होता.  जोपर्यंत गाडीतून माणसं बाहेर पडल्यासारखी दिसत नाहीत इतकी गाडी गच्च भरायची आणि मगच दैठणच्या रस्त्याला लागायचं असा या ड्रायवर लोकांचा नियम. माणसांना शिरूर ते दैठण हा प्रवास थ्रिल वाटावा इतकं भयंकर अ...