इर्जिक

असं म्हणतात दिवाळीचा दिवा लागला की चारा वाळायला सुरुवात होते. एकदा का डोंगराचा चारा वाळला की कुसळांचं मायावी राज्य सुरू होतं. वातावरणात थंडी भरलेली असते. हात पाय कोरडे पडलेले असतात. त्यात दिवाळीदरम्यान लावलेल्या तेलामुळे हातावर फुफाटा बसतो आणि हात पाय उकललेले असतात. ऊन असलं तरी दिवसभर थंडी वाजत असते. अशा वेळी कूसळं असली तरी फुल कपडे घालून गुरं वळायला जावं लागतं. हात दोन हात लांब काठी , कातड्याच्या चांभाराकडून बांधलेल्या मोक्कार जड निबर वहाणा, डोक्याला टॉवेल अशा अवतारात आम्ही निघायचो बोरं खायला. गुरं कसणात लावून द्यायचे आन एक एक बोर पार झोडून खायची. सुरुवातीला कुढंमूढं एखादं अर्ध बोर पीकलेलं असतं. तेव्हा मात्र काठीने फक्त तेवढंच पाडायचं.  ते बोर चघळून चघळून पार गिठुळी मोकळी करायची. मग ती गिठुळी फोडून त्यात शेंगदाण्यासारख्या दोन पाकळ्या निघत्यात त्या खायच्या असं आम्ही दिवसभर भटकायचो. बोराटीत एकदा हात घातला की 100 टक्के काटे घुसणार असतात. बोरातीचे काटे वाघ नखांसारखे असतात. घुसले की फाडुनच बाहेर येतेत. फुल बाह्यांचा शर्ट असेल तर दोरे उधडून निघतात. हळू हळू सगळ्या बोरी पिकायला...

कोरोनाच्या निमित्ताने देशभर एक मोठं संकट घोंगावत असताना फार वेळ मिळाला आहे प्रत्येकाला आत्मशोध घेण्यासाठी. अर्थात किती जण हा वेळ आत्मशोधासाठी वापरताहेत हा शोधाचाच विषय. असो. मुळात हे संकट भारत देश अशिक्षित, अडाणी, अंधश्रद्धा युक्त, गरीब आणि भयानक आर्थिक विषमता असलेला आहे. त्यामुळे या सगळ्यांचा एकत्रितपणे परिणाम या संकटाची दाहकता वाढवतो. सगळीकडे कर्फ्यु असताना सायकलवर गावाकडे परत चाललेलं एक तरुण मजूर जोडपं एका वृत्तवाहिणीवर दिसलं. त्यात त्यांची एक मुलगी त्या स्त्रीकडे मागे कडेवर होती आणि एक बाळ पुढे सायकलच्या नळीवर बसलेलं. झोपी गेलेल्या त्या बाळाने आपलं मुंडकं हँडलवर टेकवलं होतं. त्याला हादरे बसू नये म्हणून, खड्ड्यामुळे आदळू नये म्हणून त्याचा बाप त्या डोक्याखाली हँडलवर केवळ एक टॉवेलची घडी ठेऊ शकत होता. त्याकडे हजार अकराशे किलोमीटर सायकलवर प्रवास करण्याखेरीज दुसरा उपाय नव्हता. माणसाने स्वतःच्या सुखासाठी सुरू केलेला खेळ आता असा माणसाच्या जीवावर बेततो आहे. यंत्र बनून स्पर्धेत फिरण्याशिवाय आता दुसरा मार्ग उरलेला नाही. गेलं एक वर्ष भारतावर आणि काही अंशी जगावर आर्थिक मंदीचं सावट आहे. ...

  अखिल भारतीय तलवार घाला पण इंजेक्शन नको या संघटनेचे प्रतिनिधित्व करू शकतो एवढा मी इंजेक्शनला भितो . झालं असं कि मी सातवीत असताना गुढग्यावर बेंड आलं . आता त्याला गावाकडे फिस्कं असं म्हणतात.  जवळजवळ तीन महिने म्हणजे दिवाळी पासून ते थेट मकरसंक्रांतीपर्यंत ते बरं झालं नाही . मी आपलं रोज ते बेंड तसंच वागवायचं . दवाखान्याचं  नाव जरी कोणी काढलं तरी मी त्या व्यक्तीपासून घाबरून राहायचो. मला कोणीही दवाखान्यात नेऊ शकलं नाही , तीन महिने हे शीतयुद्ध सुरु होतं . गावात एखादा सोडलेला बैल असतो किंवा सोडलेली गाय असते ती कधीच कुणाच्या हाती लागत नाही तास मी अगदी जपून रहायचो . गावात बजरंग करंजुलेचा छोटा दवाखाना होता पण मी तिकडं कधीच गेलो नव्हतो . त्याआधी मी कधीच इंजेक्शन घेतलेलं नव्हतं . लोक हातात इंजेक्शन घेतात म्हणजे दंडात हे मला माहित होतं त्यासाठी मी १०-२० टक्के तयार होतो , तसा ऑप्शन मला घरचे द्यायचे पण मी त्यांच्यावर विश्वास ठेऊ शकत नव्हतो . मला माहित होतं कि हे लोक मला नेणार आणि मागून सुई घालणार !! हे सुई प्रकरण दिवसभर माझ्या डोक्यात असायचं . त्यात मी पाठीवर पिशवी ...

वेळ संध्याकाळच्या चारची. भाद्रपदी उन्हाने तापलेला दिवस. वातावरणात प्रचंड उष्णता आणि कमालीचा दमटपणा. बसल्याजागी माणसाला घाम फुटेल अशी अवस्था. शिरूरच्या इंदिरा गांधी पुतळ्याजवळ लागणाऱ्या टमटममध्ये मंदिरात वाकून जावं तसा आत गेलो. कसा बसा अंग चोरून बसलो. काळ्या रंगाचा एसी मॅजिक दैठणला जाण्याची वाट पाहत उभा होता.  या नव्या गाड्यांना देखील इकडे टमटमच म्हणतात .  आतमध्ये एक म्हातारा आणि म्हातारी बसली होती. म्हातारीच्या हाताला असलेली सलाईनची चिकटपट्टी स्पष्ट सांगत होती की ते वृद्ध दाम्पत्य दवाखान्यातून घरी चाललेलं आहे.  "कधी भरायचं कायनू हे टमटम?" म्हातारी कुजबुजली.  "आग त्यांचं पण पोट हे, भरल्याशिवाय कसकाय निघेल गाडी" म्हाताऱ्याने तिची समजूत घातली. धोतराचा घोळ सावरून पुन्हा व्यवस्थित बसला. त्यांचा साज अजूनही नवीन जोडप्यासारखाच होता.  जोपर्यंत गाडीतून माणसं बाहेर पडल्यासारखी दिसत नाहीत इतकी गाडी गच्च भरायची आणि मगच दैठणच्या रस्त्याला लागायचं असा या ड्रायवर लोकांचा नियम. माणसांना शिरूर ते दैठण हा प्रवास थ्रिल वाटावा इतकं भयंकर अ...

'अंडरपँटीला पाणी लागणे' हा वाक्प्रचार मी या लेखाच्या निमित्ताने लॉन्च करतो आहे. पावसाळ्यात गाडीवर फिरताना जेव्हा अंडरपॅन्ट ओली होते तेव्हा तुम्ही खूप काही गमावलेलं असतं. ये आराम का मामला है बॉस!!!! --------------------------------------------------------------------------- बऱ्याच दिवसानंतर भ्रमणध्वनीचा कळफलक हातात घेतला आणि 'अंडरपॅन्ट' या विषयावर लिहायचं ठरवलं. मी राजकीय बीजकीय , वैचारिक बिचारिक, मोटिव्हेशनल बीटीव्हेशनल लिहीत नाही. मला मोकळं ढाकळं, हलकं फुलकं लिहायला आवडतं. मागच्या एका लेखात अंडरपँटीच्या एका किस्याला वाचून एका वाचकाने छप्परफाड हसणाऱ्या स्मायल्यांचा ढीग आणून माझ्या व्हाट्सअप्पवर टाकला होता. तेव्हाच या विषयाची ताकद माझ्या लक्षात आली. असो. आतली चड्डी, इनर्स, बॉक्सर,अंडरपॅन्ट, अंडरवेअर, चड्डी अशा नावांनी आपण अंडरपॅन्टला उच्चारतो.  ही प्रस्तावना म्हणजे अगदी उदाहरणार्थ फारच झालं! (कोसला स्टाईल) असो, सध्या भादव्याच्या उन्हामुळे खरपूस वाळलेली अंडरपॅन्ट ही सुखाची अनुभूती असते. कारण गेल्या एक दीड महिन्यापासून झिम झिम पावसाने कडक वाळलेली अंडरपॅन्ट घेऊन ...

आयुष्य गंडल्याची प्राथमिक लक्षणं कोणती? एक म्हणजे नुसता आयुष्यात नुसता धिंगाणा होणे. सगळं अस्ताव्यस्त , भविष्याचं काय घेऊन बसला वर्तमानाचा सुद्धा भरवसा नसणे. नुसत्या ...