किस्से दोस्ती के भाग १ : काँक्रीट

आमच्या लै गप्पा नसतात . पण टोमणे मारत मारत कोड्यात बोलायची आदत आहे आम्हाला . तसे अजून आम्ही आदत  गोर्ह्यासारखे खिदळत असतो . मैफिलीत जास्ती काही मोठे विषय नसतात . मोदींची गाजरं , ठाकऱ्यांच्या डरकाळ्या , पवारांच्या कोपरखळ्या , गांधींचं बालपण , पोरींची थेरं आणि नव्या पिढीतल्या येडपटांच्या गोष्टी असे टॉपिक असतात .

तुश्या गाडी चालवायला असला की बिनधास्त बाता झोडीत निघतो आम्ही . एकदा पेट्रोल पाण्याचा प्रश्न मिटला की मग डिस्टन्स मॅटर करत नाही . बोलता बोलता तुष्याच्या पर्सनॅलिटीवर विषय गेला . मग काय लै उडवली त्याची . त्याच्या दगडी काळ्या रंगापासून ते शुभ्र टपोऱ्या पांढऱ्या दातांपर्यंत आणि पिकलेल्या येड्यावाकड्या केसांपासून ते टाईट शिवलेल्या पॅन्टीपर्यंत गप्पा झाल्या . मुख्य म्हणजे त्याची उडवायला आम्ही दोघंच होतो ! बोलता बोलता विषय तुष्याच्या दातांवर आला . मग तुश्या म्हणाला की "मी ऑफिसमध्ये यायच्या आधी माझे दात येतेत" या वाक्यावर मी बावचळूस्तर हसलो . तसा तुश्या लै खिलाडू वृत्तीचा आहे . पद्धतशीर राहणे , पाऊण तास लेट पण अगदी टायमावर जाणे हे त्याचे विशेष .

 काल परवा रतडगावला एका वास्तुशांतीला जाण्याचा दुर्मिळ योग आला . दरम्यान तुश्या असल्यावर हेडफोन , गाणे असल्या गोष्टींची गरज नसते . बोलता बोलता विषय जरा सिरीयस झाला . "मावल्या , लै पोरींच्या नादी लागू नको बरका . चांगला तोंडाव आपटशीन". त्याचं हे नेहमीचं वाक्य आहे . पण आपल्याला आवडलेल्या पोरी त्याला बी आवडत्यात . मला फुल सपोर्ट असतो . मग त्यो त्याला पोरगी पटत नाही या गोष्टीवर नाराज होतो . आणि पुन्हा विषय पर्सनॅलिटीवर येतो . मंग तो म्हणतो . "तू चांगलाच दिसणार , कसाही असला तरी बामनाचा आहे ना तू " यावर मी फक्त हसतो . मग तो म्हणतो "अशी कशी रे बामनाची , सटाकणी !!" बाय द वे सटाकनी हा त्याचा फेवरेट शब्द आहे . अय सटाकण्या असं तो ज्याला त्याला म्हणत असतो .

तसे आम्ही दोघे पण मोदी फॅन आहोत . पण मोदींची गाजरं खाऊन कंटाळा आलेला आहे . दरम्यान लोकं सर्जिकल स्ट्राईकला सोकलेत असं विधान मी केलं . त्यावर लै नेकळा हसला गडी ! त्याची हसण्याची पण एक विशिष्ट पद्धत हे . एखादा पंच मारून झाल्यावर तो तीन सेकंद हक्काचे घेतो . त्यात त्याच्या डोक्यात हास्याची लहर तयार होत असावी . मग तीन सेकंदाच्या प्रदीर्घ गॅपनंतर तो अवकाळी पावसासारखा हसतो . त्याचं पहाडी हसणं लै भारी असतं  .

बायकू चा विषय निघाला की तो जरा गंभीर होतो . मला चांगली बायको भेटणार नाही असं त्याचं नेहमीचं रडगाणं असतं . मग तो मला म्हणतो "तुला मस लै भारी भेटन , बघ तू !". त्यो असं म्हणत असताना मी तिच्या म्हणजे माझ्या देवाच्या स्वप्नात रंगायला लागलो की म्हणतो "मावल्या अभ्यास कर बरका !" . मग मी जागा होतो .

 रतडगाव ला पोचलो तर ते गोंधळी मंडळी जमली होती . पडवीत एक रग वरती बांधला होता . त्याला घंटी बांधली होती . आम्ही घराची मोजमापे घेतली . या गावात दुमजली घर नाही आणि आतून जिना नाही अशी प्रथा असल्याचे कळले . यावर गप्पा मारताना आमच्या मित्रांनी त्यांच्या त्यांच्या गावच्या अंधश्रध्दायुक्त प्रथांबद्दल इथंबूत माहिती दिली . मुख्य जेवणाच्या कार्यक्रमाला वेळ असल्याने शेजारी ढेकळात आम्ही तळ ठोकला . पुन्हा गप्पा सुरु .

 संध्याकाळचे सात वाजले असतील त्यामुळं अंधार झाला होता . बोलताना तुश्याचे दात फक्त चमकायचे काजव्यासारखे ! मग एमपीएससी यूपीएससी असल्या गप्पा झाल्यावर कौटुंबीक गप्पा झाल्या . सुख दुःख झाले . व्हॅलेंटाईन साजरा करावा की नाही यावर चर्चा झाली . आमच्या चर्चा लै मार्मिक असतात . तसे पत्रकारिता सुरू झाल्यापासून आम्ही लै वेगळे पडतो . तो मला पत्रकार मानत नाही .

मंग तिथे रस्त्यावर जेवायला बसलो . बऱ्याच दिवसातून काँक्रीट (भात, भाजी,लापशी) भोजनाचा आस्वाद रस्त्याच्या दुतर्फा बसलेल्या पंगतीत घेतला . मग खाद्य संस्कृतीवर गप्पा झाल्या . या पंगतीत वाढपी लोकांना स्पेसिफिक नावे असतात . म्हणजे भात वाढणारा भातवाला , भाजी वाढणारा भाजीवाला , जिलेबी वाढणारा जीलाबीवाला असे . जे आलंय ते भरघोस वाढून घेणे हा पंगतीचा पहिला नियम असतो . म्हणजे भातावर भाजी घ्यावी असा नियम कोणी पाळला तर त्यो उपाशी राहणार हे नक्की ! वाढी कधी येईल काय सांगता येत नाही . गावातले तरुण लगेच चपला काढून वाढायला सुरू करतात . बाकीचे ढुंगाखाली चपला घेऊन बसतात . चप्पल ढुंगाखाली घेतल्याने चोरी जाण्याची शक्यता नसते आणि जेवण जास्त जातं हा आमचा सर्वांचा अनुभव . जर जेवण करत असताना वावटळ आली तर काय करावे याचे उपजत ज्ञान आम्हा मंडळींना आहे . यामुळे आमचा ऊर अभिमानाने भरून येतो .

इकडे कढी भात आणि लापशी देण्याची पद्धत आहे हे नव्याने समजले . दणकून जेवण करत असताना एस टी आली . रतडगाव अहमदनगर ही लाल परी ऐटीत उभी राहिली . एवढी पंगत उठेपर्यंत तिला जाता येणार नव्हतेच . ड्रायवर कंडक्टर उतरले . हात धुवून मशीन मांडीवर आणि चप्पल ढुंगाखाली घेऊन निवांत जेवायला बसलो . एकाने गांधी टोपी रीतसर मांडीवर काढून ठेवली . हे आमच्या संस्काराचे भाग !

 म्हशीच्या गोठ्यातून येणारा शेणाचा गावरान वास , रानातला मोकळा वारा , धोतर आणि नऊवारी अदबीने ल्यायलेली माणसं हे दृश्य नेहमीच खूप आश्वासक वाटते . जेवण झाल्यावर किक मारून तुषार बरोबर रूमवर आलो . येताना लग्न बिग्न झाल्यावर कंपल्सरी गांधी टोपी वापरायला चालू करणार आहे असं आम्ही ठरवलं . दरम्यान तुश्याचे ग्लासभर कढी प्यायचे राहून गेले कारण पंगतीचा पहिला नियम तो विसरला !


#किस्से दोस्ती के
#अजिंक्यदंडवते