गावपण भाग 1: मळ्यात पुस्तकवाचनाचा स्वर्गीय अनुभव

गावपण : मळ्यात पुस्तकवाचनाचा स्वर्गीय अनुभव

धुक्याने भरलेली वाट चालताना ओढ्याच्या खळखळ आवाज यावा आणि त्या आवाजाच्या शोधात एका मोठ्या दरीचा शोध लागावा असाच काहीसा अनुभव असतो मळ्यात पुस्तकवाचनाचा .
रानात निसर्गाच्या कुशीत ,सुगंधी वाऱ्याच्या मंजुळ लहरींचा अनुभव घेत वाचन करणे म्हणजे समाधी अवस्थेची अनुभूतीच. प्रत्येक गोष्ट अनुकूल असते आणि विश्वाच्या अस्तित्वाचे गूढ उलगडत ब्रह्मज्ञानाचे महाद्वार उघडावे तसा सगळा परिसर अगदी मनमोहक असतो . एका दिवसात एक पुस्तक वाचून संपवण्याची हिंमत मी दाखवू शकतो ती  या निसर्गाच्या प्रेमळ असण्यानेच.

 . केवळ निसर्ग आणि आजूबाजूला पक्षांचा गुंजारव ...अगदी छोट्या पक्षापासून घारीच्या झेपेपर्यंत सगळ्या गोष्टी बघायला मिळतात . ऊन सावलीचा स्वतंत्र खेळ सुरू असतो आणि खारुताईचा काहीतरी उद्योग सुरू असतो . प्रत्येक गोष्टीचा वास घेऊन ठेवण्याची कुत्र्याची घाई सुरू असते . गाय भराभर गवत खात असते तर वासरांचे हुंदडणे सुरू असते .
शेळीचा आणि करडांचा आवाज हळूच येत असतो  . वारा झाडांमधून जाताना थोडीफार पानं गळतात ,ती हळूच जमिनीवर विसावत असतात तर फांद्यांचा एकमेकांना घासून करकर आवाज होत असतो . सगळं कसं अगदी लीलया घडत असते . आपण शांत बसलेलं बघून कधी कुत्र्याला बोर होत असावं .

तो जवळ येतो . लाड घालतो . आणि त्याला भाव दिला नाही की चिडतो . जी गोष्ट हातात आहे ती घेऊन तो पळायला बघतो . हातात पुस्तक असेल तर त्याला फारच राग येतो का कुणास ठाऊक ?? कदाचित तो देखील सांगत असावा की जगण्यासाठी लागणारं ज्ञान इथे निसर्गात देखील मिळते . त्याकडे फक्त निस्वार्थ भावनेने बघायला शिक .मग हळूच एखाद्या कुत्र्याच्या भुंकण्याचा आवाज आला की हातातलं सगळं काम सोडून तो कुत्रा त्या आवाजचं संशोधन करतो . त्याची दिशा ,वास ,आवाजाच्या तिव्रतेवरून अंतराचे अंदाज बांधताना त्याच्या शरीराचा एक भागही हलत नाही . अत्यंत सूक्ष्म अभ्यास करून तो शांत होतो . पण संकट अगदी दहशतवादी हल्ला आहे अशा तत्परतेने त्याची हालचाल असते . खरच हा गुण आपणही शिकायला हवा .
मग पुढे पोट भरल्यामुळे म्हातारे बैल एकमेकांना प्रेमाने चाटत उभे असतात . त्यांच्यात इतके दिवस साथ दिल्याची कृतज्ञता असते . त्यांच्या संवादाची मुकी भाषा आपल्यालाही कळत जाते . घरच्या वासराच्या आवाजाने गाईचे थोडे लक्ष विचलित होते पण आता त्या वासरालाही थोडं थांबायचं कळायला हवं असं म्हणून ती पुन्हा चरायला सुरुवात करते . हळूहळू आकाशात दोन घारी अगदी मुक्तपणे मोठ्या वर्तुळात मोठे पंख उघडून फिरत असतात आणि वर्तुळाचा परीघ अजून मोठा होत असतो .
सगळं कसं शांत सुंदर आणि पद्धतशीरपणे चालू असतं. मग लक्षात येतं की पुस्तक वाचायचं राहिलंय. गाई गुरं शेळ्या घराकडे चालू लागतात . सोनेरी संधीप्रकाशात निसर्ग अजूनच देखणा झालेला असतो अर्ध्या वाचलेल्या पुस्तकासारखा ......